Ik heb verschillende camera's in huis. Ik heb een digitale spiegelreflex, die ik een paar jaar geleden kocht zoals zoveel mensen, omdat ik zoveel plezier had in fotograferen met mijn eeuwenoude point en shoot camera, maar tegen beperkingen aanliep bij de dingen die ik wilde proberen. Ik heb er een hele tijd met veel plezier foto's mee gemaakt, tot ik op cursus ging en daar in een groep terecht kwam met mensen die zichzelf net dat kleine beetje té serieus namen. Op één of andere manier was daarna voor mij de lol een beetje van het fotograferen af, en maakte ik bijna geen enkele foto meer.
Na een flinke tijd heb ik, met als doel het plezier in fotograferen weer een beetje terug te krijgen, een paar maanden geleden een nieuwe point en shoot gekocht. Ik heb mijn SLR nog steeds niet weer gebruikt, maar wellicht dat ik er in 2010 weer zin in krijg.
Ik heb mijn point en shoot bijna altijd bij me, en schiet in vlagen een hoop zinloze plaatjes. Maar het summum van zinloze plaatjes schiet ik natuurlijk met de camera op mijn mobiel. De collectie foto's op de geheugenkaart van mijn nokiaatje is uiterst twijfelachtig en onsamenhangend, maar tegelijkertijd geeft die collectie op geheel eigen wijze een jaaroverzicht.
Ik kan er zo blij van worden als ik, op een willekeurige zaterdag zoals deze, een klusje van het steeds maar langer wordende todo lijstje in mijn hoofd kan afstrepen. Hierbij gaat het niet om dingen als afwassen, boodschappen doen of stofzuigen, maar meer om échte klus-klusjes, waarvoor ik (uit emancipatie of uit luiheid, dat weet ik niet) nooit dat "mannetje" laat komen dat het bewuste klusje in 5 minuten zou klaren.
Vandaag was het de douche. Mijn douche heeft vooral met warm water een hele lage waterdruk, en is in deze tijd van het jaar ook niet warm te krijgen. Ik kan best wennen aan lauwe douches voor die paar koude maanden per jaar, maar als er dan ook nog alleen maar een sláp lauw straaltje uit komt, is dat wel erg triest. Bovendien lekte de slang, en dat helpt ook niet bij die waterdruk, had ik bedacht. Let wel, niks van dit alles is wetenschappelijk of bouwtechnisch verantwoord onderbouwt, maar met logisch denken heb ik door de jaren heen al heel wat reparaties rond het huis verricht, dus vandaag was de dag dat ik een nieuwe slang en douchekop ging kopen - want ik had mezelf overtuigd dingen soms zo simpel kunnen zijn.
En verrek. Zo simpel wás het. Slang vervangen, niks geen lekkage meer, en een acceptabele straal. En met de (inmiddels al niet meer zo-) moderne techniek van de driestandendouche zie ik geen reden waarom ik vanavond niet voor het eerst in tijden weer eens lékker zou kunnen douchen.
Zo'n slangetje vervangen kan natuurlijk iedereen, en ik maak me ook echt geen illusie dat het wat voorstelde. Maar tot mijn verbazing vertelde ik het douchekop/slang verhaal net tegen iemand en die persoon was onder de indruk. Ik weet niet of die persoon denkt dat ik doorgaans niet zoveel bereik en dit al heel wat is, of dat ze denken dat het moeilijk is om iets los en iets anders op diezelfde plek weer vast te draaien, of wat. Maar ik vond het stiekem toch wel grappig. "Goh", zei ze, "jij bent altijd zo technisch". Ja, nou.
Tuurlijk, ik kan wel een lampje vervangen of een computer repareren, of dus een nieuwe slang aan mijn douche zetten. Ik heb zelfs wel eens een stopcontact vervangen en een wasmachine aangesloten. Maar dat is meer geluk dan wijsheid dat het dan nog werkt ook.
Maar goed, ik heb die naam om de één of andere reden bij meer mensen, en als resultaat ben ik voor maandagavond 'ingehuurd' voor een schoolproject van het zoontje van een goede vriendin van mij. Hij moet een circuitje maken met een batterij, 2 draadjes, een knopje en een lampje. Ze heeft zelf geen idee waar te beginnen, maar het lijkt me geen rocket science, dus ik heb gezegd dat ik kom helpen.
Woensdag moet het af zijn, dus ik heb ter voorbereiding alvast logisch bedacht dat dat, zelfs als ik tussendoor hun huis afbrand, wel moet lukken. Eens kijken of ze me daarna nog "altijd zo technisch" vinden :D
Ik heb, in elk geval qua opleiding, een achtergrond in het sociale werkveld. Ik heb (ik wou zeggen het líjkt jaren geleden, maar het ís inmiddels jaren geleden...) eerst MBO Sociaal Pedagogisch Werk gedaan, en daarna, meer als logische dan als hele bewuste keuze, HBO Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Ik heb met erg veel plezier en passie tijdens mijn stages met vluchtelingen (zowel kinderen als volwassenen) gewerkt, maar na afronding van mijn studie zag het er (mede) door het politieke klimaat niet naar uit dat ik een baan zou kunnen vinden waarin ik met vluchtelingen zou kunnen blijven werken. Vrijwillig was er wel genoeg te doen, en ook dat heb ik jaren met veel toewijding gedaan, maar ja...helaas moest er toch brood op de plank komen. Ik zag een andere "doelgroep" binnen het werkveld niet zitten, en wilde wel wat anders - iets minder soft, wellicht, want ik kreeg tijdens mijn opleiding regelmatig te horen dat ik "te zakelijk" was.
Het bleek in Nederland lastig te zijn om een baan te vinden waar je niet precies voor gekwalificeerd bent, dus zo kwam ik uiteindelijk terecht bij IBM in Greenock, Schotland. Daar heb ik een geweldige tijd gehad, maar na drie jaar zat ik daar een beetje vast en was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Nu woon en werk ik alweer meer dan vier jaar hier, en werk ik in een hele zakelijke, commerciële omgeving, waar alles draait om geld verdienen. Helaas niet eens voor mezelf.
Het is gek hoe het kan gaan, soms. Jaren ga ik naar school waar ik leer mensen met bijvoorbeeld een gokverslaving te begeleiden, en nu werk ik bij een bedrijf dat zijn geld verdient met..jawel...gokken. Het is een keiharde wereld en soms, steeds vaker, komt dat idealistische, dat gewoon bij me hoort, opzetten en mis ik het "softe".
Ik heb zowel bij IBM als bij mijn huidige werkgever wel echt ontzettend veel geleerd. Niet alleen over systemen en producten en manieren van werken, maar ook over wat ik leuk vind in werk, wat belangrijk voor me is, en wat ik goed kan. Ik wil (en mag ook trouwens) niet teveel over mijn werk schrijven, maar één van de dingen die ik leuk vind is analyse, patroontjes herkennen en redenen verzinnen voor bepaalde zaken (ik ben nog altijd verbaasd dat mensen mijn gedachten over die zaken dan serieus nemen, maar da's een ander verhaal). Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik gewoon een nieuwsgierige donder ben.
Daarom, toen ik deze blog bij Blogger begon, en ik zag dat er nergens in de beheer-sectie een pagina was waarop je bezoekers, bronnen en dat soort gegevens kon zien, moest er een google analytics account komen. Dat account kwam er en inmiddels heeft het me sinds ik in september begon al heel wat interessante dingen laten zien. Vooral de "Met welke zoekwoorden kwamen mensen op je site terecht"-sectie vind ik vermakelijk. Ik kan door de zoekwoorden bijvoorbeeld concluderen dat ik niet de enige blijk te zijn die het irritant vind dat Annie en SYTYCD niet -overal- online te bekijken zijn, dat er meer mensen geïnteresseerd zijn in wat er in 1979 gebeurde, en (en dit is mijn favoriet) dat verschillende mensen gegoogeld hebben op "wat is een drama" (hier moeten jullie zijn, trouwens) en zo bij mij terecht kwamen.
Haha! Wat zegt dat over mij? Misschien is het tijd voor een beetje zelfanalyse!
Van 24 december tot 6 januari was mijn vader, voor de tweede keer ooit, bij me op bezoek. De kerstdagen brachten we, dat is misschien wel grappig om te vertellen, door bij mijn moeder, mijn vader's ex, dus, en haar partner. Gelukkig is al het scheidingsleed al lang geleden en kunnen mijn ouders het inmiddels prima met elkaar vinden.
We hebben het gezellig gehad, zowel met de kerstdagen bij mijn moeder als daarna, toen we weer even zoals vroeger met zijn tweetjes woonden, alleen dit keer in míjn huis. Ik was de hele tijd vrij van mijn werk, wat een heerlijke bijkomstigheid was. Bovendien hadden we tussen alle vreselijke regenbuien door nog best af en toe geluk met het weer, en hebben we zelfs nog een paar keer op een terrasje kunnen zitten.
een kleine impressie van de vakantie (klik voor iets groter)
6 Januari kwam veel te snel. Op zich is dat natuurlijk een goed teken maar het betekende ook dat ik me toen mijn vader naar het vliegveld was vertrokken ineens wel even een beetje eenzaam voelde. Ik ben natuurlijk gewend om alleen te wonen, en dat is eigenlijk nooit een probleem, maar het was (en is nog steeds) ineens wel erg stil in huis.
Donderdag moest ik weer werken. Back to normal, ofzo. Het ging maar moeizaam. Ik maak normaal gesproken best lange dagen maar donderdag was ik om half 5 al bekaf, en toen ik thuis kwam was het opnieuw weer erg leeg, koud en triest.
Het weer paste zich snel aan mijn gesteldheid aan. Het ís me hier toch ineens koud geworden in de afgelopen paar dagen, zeer ongewoon. Natuurlijk is het niks vergeleken bij de ijzige kou en sneeuw die Nederland op dit moment moet doorstaan, maar tegelijkertijd is het zo dat Nederland meer "gebouwd" is op kou. Dubbel glas, centrale verwarming, noem maar op. Dat soort begrippen zijn hier niet zo standaard als in het koude kikkerlandje - en dus heb ik het niet alleen van binnen maar ook van buiten behóórlijk koud.
Wie is er niet opgegroeid met de verhalen van mede-Zeeuwse Annie M.G. Schmidt? Haar boeken vormen voor mij en ik weet zeker voor velen met mij op zijn minst een deel van mijn jeugd. Op zijn minst, want ook daarna heb ik tijdens mijn SPW stages en mijn werk met vluchtelingen nog graag en vaak naar Annie's werk gegrepen.
Mijn vader vertelde mij dat er een tv serie gemaakt was over het leven van Annie M.G., en jaloers luisterde ik toen hij over de Annie M.G. marathon die in de Vlissingse bioscoop Cinecity te zien is vertelde. Jaloers op de mensen die wel in of rond mijn geboortestad wonen en dus de marathon wel mee kunnen maken.
Na een beetje googlen kwam ik er achter dat de serie vanaf zondag 3 januari te zien zou zijn op Nederland 2.|
Op maandagmorgen om een uur of 7 werd ik wakker. Meteen mijn laptop erbij gepakt en daar hoopte ik Annie M.G. terug te kunnen kijken. Na het debacle met (in een hele andere categorie, ik weet het) So You Think You Can Dance en de geoblocking vanwege de samenwerking met Belgische televisiezenders, was ik blij dat Annie M.G. een product van de publieke omroep is, waar het terugkijken van uitzendingen doorgaans verstoken blijft van dit soort ongein.
De aflevering wás te zien. En wat héb ik er van genoten. Het is een schitterende serie en ik heb de aflevering in 1 ruk bijna ademloos gekeken. Toen hij afgelopen was, keek ik al uit naar volgende week maandag, wanneer aflevering 2 online zou staan.
Vandaag las ik dat de rest van de afleveringen niet via uitzending gemist te zien zal zijn. Of nou ja, pas in mei. Drie maanden na het uitzenden van de laatste aflevering komen ze voor 10 dagen online. Maar eerder niet. Vanwege een "rechtenkwestie". De site van BosBros (het productiebedrijf van Burny Bos) laat me weten dat de uitzendingen via bepaalde video-sites voor een kleine €3 per stuk bekeken kunnen worden. Op het eerste gezicht accepteren ze alleen Nederlandse en Belgische registraties, maar daar is misschien wel een mouw aan te passen. Heel misschien kan ik ze dus alsnog opnemen in mijn maandagavond routine.
Het laatste zinnetje op de site van BosBros is "De VRT verwacht eind augustus met de serie te starten." Hmm, "rechtenkwestie"...Het zal toch niet wéér de schuld zijn van samenwerking met Belgische televisie?
Voor de mensen die kunnen kijken en dat nog niet gedaan hebben, en van mooie televisie houden, kijk!! Het is een aanrader, echt.
