Vrijdagavond paranoia

Kantoor, vrijdag eind van de middag, uur of 5/half 6. Na een lange week is het ein-de-lijk bijna weekend. Langzaam aan staan de eerste collega's op, klaar voor de reis naar huis, of, waarschijnlijker in het geval van mijn collega's, naar de kroeg. Ik neem me voor vandaag eens níét de laatste te zijn die weggaat.

Nee, deze week heb ik het allemaal voor elkaar. Productief ben ik al een paar uur niet meer geweest, dus dat gaat dat laatste kwartier ook echt niet meer gebeuren, en andere afdelingen schijnen zich voor de verandering ook koest te houden zo vlak voor het weekend. Ik denk nog even 10 minuten aan belangrijke dingen, zoals of ik Chinees of Indiaas zal halen op weg naar huis, beantwoord wat emails zodat het lijkt of ik wat doe en wil dan de boel gaan afsluiten. Mijn baas is naar huis en niks staat mijn vrijheid meer in de weg. Het is zelfs nog licht buiten - ik krijg er helemaal zin in. Ik kan de Kip Korma (Indiaas besloten, dus) al bijna proeven.

Net als ik één van onze systemen wil afsluiten, zie ik een foutmelding. Ik moet mijn system administrator waarschuwen want die moet contact opnemen met technical support, staat er. Nou, even een snel mailtje naar de systeembeheerder dan maar, en dan écht weg. Terwijl ik op de knop voor een nieuw bericht klik in Outlook valt ineens, met gepaste vrijdagmiddagvertraging, het kwartje. Die system administrator waar ze het zo nonchalant over hebben..ben ík.

Een fractie van een seconde twijfel ik. Inmiddels is iedereen al naar huis. Zal ik net doen alsof ik die notificatie nooit gezien heb? Alles lijkt het nog gewoon te doen. Maar dan krijg ik hetzelfde bericht nog eens. En nog eens. Zuchtend pak ik de telefoon en bel ik support. Gewoon even snel, voor de zekerheid. Om 9 uur stap ik het Indiaas restaurant binnen voor mijn afhaal.

Dan kom je thuis. Na een lange dag op kantoor, en de langste week van de wereld. Toe aan niks anders dan een lekkere maaltijd, even chillen, en op tijd naar bed. Dan steek je de sleutel in het slot en blijkt de deur ineens dubbel op slot.

Dat doe ik nooit. Ik draai de sleutel altijd maar één keer rond.

Ik probeer terug te denken aan vanmorgen. Had ik misschien veel haast? Was ik er misschien met mijn hoofd niet bij en heb ik misschien toch ongemerkt die sleutel een extra rondje laten maken? Nee. Ik weet het zeker. Dit heb ik niet zelf gedaan, dus is er terwijl ik aan het werk was iemand in mijn huis geweest.

Ik vergeet mijn korma, en mij pre-chill bui, en mijn hart klopt in mijn keel. Geirriteerd omdat het niet de eerste keer is en tegelijkertijd op mijn hoede omdat je maar nooit weet ga ik mijn huis binnen. Alert op alles wat maar een beetje anders lijkt. Ik haat onverwacht bezoek als ik wél thuis ben, laat staan als ik er niet ben.

Ik weet wel wie het is. Tenminste, bij eliminatie moet het mijn huisbazin zijn. En natuurlijk was het nét een rommel. Voordeel is wel dat ze er niks van kan zeggen, want dan wéét ik dat ze in mijn huis spiekt. Om raadselachtige redenen altijd op vrijdag trouwens.

Ondertussen zijn we uren verder, en ben ik nog steeds achterdochtig en alert, en bij elk geluidje slaat mijn hart een keer over en schiet in een meter de lucht in van de schrik.

Dus, nu is het genoeg. Ik heb me erin verdiept en weet zeker dat ik zelf mijn slot kan vervangen. Ik heb het zelfs al even (om te kijken of ik het kon :D) uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet. Dat staat dus voor maandag op het programma. En stiekem kan ik niet wachten tot ze weer probeert binnen te komen en er gewoon niet in komt. En ook dán kan ze er niks van zeggen. Ze heeft hier immers niks te zoeken. Stom wijf.