Gadget - Karma

Dat ik, of nou ja, eigenlijk mijn vader, de naam van mijn blog goed heb gekozen blijkt nu al. Het is zo toepasselijk, want er ís met mij ook altijd wát.

Wat nu dan weer? Nou, 2 weken geleden of zo liet ik mijn laptop vallen. Mijn trots, mijn pracht en praal, mijn heilige (haha, Birmaan was het eerste dat bij me op kwam..misschien is in het Nederlands loggen een grotere uitdaging dan ik in eerste instantie dacht..) graal, mijn leven... Ik schrok maar in eerste instantie leek ie het nog te doen. Maarja, eerste instantie werd al snel tweede instantie en in derde instantie bleek ie toch overleden te zijn. In complete ontkenning, netjes volgens de eerste fase van rouwverwerking, heb ik 'm opgeklapt en weggezet, alsof ie elk moment weer zijn trouwe dienst kon hervatten. Als een soort overloper, maar wel weer passend in het ontkenningsplaatje, heb ik toen mijn werklaptop van stal gehaald en sindsdien daarop gewerkt. Af en toe nog wierp ik nog eens een trieste blik in de richting van mijn dode Acer, maar ik was vooral dankbaar voor de luxe positie waar ik me in bevond. 2 Laptops, dat heeft niet iedereen.

Dat alles vergankelijk is bleek gisteravond maar weer. Twee minuten voor ik wilde afsluiten vond mijn werklaptop het zelf al genoeg geweest. Voor altijd. Nog zo'n levensmoe apparaat. Na wat naarstige resucitatiepogingen (tot diep in de nacht...) moest ik ook hier de conclusie trekken dat er geen leven meer in zat. Wéér alles kwijt.

Zo ging ik van 2 laptops naar 0 laptops. Trieste zaak.

Een voordeel van een werklaptop is wel dat het geen pijn doet in de portemonnee. Met een gekscherende "vrouwen en computers" opmerking en een wijde glimlach toverde mijn helpdesk-collega (a.k.a. Superheld) een nieuwe T43 harde schijf uit zijn magische la. "Until you kill that one, you're sorted", aldus mijn nieuwe favoriete collega. Laptopscore momenteel dus +1. Maar ik blijf voor de zekerheid maar een beetje uit de buurt van andere electrische apparaten.