Wii-kend!

Ik keek er al een hele week naar uit. Altijd wel, maar deze week meer dan anders. Ik had een vermoeiende rotweek op kantoor, en kon niet wachten tot het vrijdagavond zou worden en ik naar huis kon.

Gistermiddag had ik een late lunch, en blijkbaar ook een foute lunch. Ik schijn ergens allergisch of overgevoelig voor te zijn en datgene schijnt in mijn lunch te hebben gezeten. Ik weet niet precies wat het is, maar ik werd vrijwel meteen na het eten niet lekker, en dat is de hele avond en zaterdag zo gebleven. Beetje jammer, want ik had zoveel dingen die ik moest (wassen, opruimen, huiswerk, boodschappen, etc.) en wílde doen.

Eén van de dingen die ik graag wilde doen was wii-en (of is het wii’en? Of wiien? Of..?). Ik had mijn wii in oktober in Nederland gelaten bij paps en met kerst officieel aan hem geschonken. Dit volledig uit naam van de Kerstman, natuurlijk. Dat maakte mij wii-loos, maar dat vond ik niet erg, want ik had hem in die maanden nauwelijks gemist.

Mede door Tina kreeg ik er echter ineens weer zin in, maar ja, ik had natuurlijk geen wii. Omdat het zo ging kriebelen heb ik daar vorige week verandering in gebracht, en ben ik weer helemaal up to speed (of spiid?) en in het bezit van dit keer de zwárte editie van de wonderdoos van Nintendo.

De afgelopen week ben ik begonnen aan wii fit plus, voor de broodnodige beweging die er anders niet van komt. Ik hield het een paar dagen goed vol, en toen begon het alweer wat af te zwakken. Ik voelde me echt een loser, zo snel al opgeven. Maar nu denk ik er wat helderder over en had ik gewoon een rotweek, en is het nog best goed dat ik 4x ‘s avonds bij thuiskomst heb gewii’t.

Wii fit plus vind ik echt geweldig. Ik had wii fit al, maar dat vond ik al snel saai. Maar plus vind ik echt super, veel meer variatie. Mijn absolute nummer 1 is de Rhythm Parade (haha, ik moet elke keer dat ik het zie lachen om die man in zijn garage :D), of in de volksmond “Hoempapa’en”. Dat gaat me denk ik nooit vervelen.

Brutaal is ‘ie wel, die wii. Hij vertelt me dingen die ik al lang weet en niet per se nog eens hoef te horen. Zoals dat ik te zwaar ben, dat ik wat stijf lijk, of dat ik niet in de maat kan lopen. Goed voor je conditie misschien, maar een minder groot succes voor je zelfvertrouwen.

Gelukkig zijn er ook vriendelijke opmerkingen van mijn digitale coach, zelfs als ik 2 dagen heb overgeslagen. En er zijn hulpvaardige dingen, zoals het wii Geluksdagkanaal, waarin mijn nieuwe vriend mij elke dag een geluksscore geeft op liefde-, werk-, studie-, financieel- en communicatiegebied, en tips voor wat ik aan moet, wat ik moet eten en hoe ik extra goed voor mezelf kan zorgen, om maar zo gelukkig mogelijk te worden. Da’s toch service, nietwaar?

Omdat het vrij raar is om om 2 uur ‘s nachts nog op mijn balance board te springen, doe ik het maar niet. Maar reken maar dat ik er vanaf morgen weer tegenaan ga!

Mijn jongens zijn ook altijd blij als het weekend is en ik veel thuis ben. Een hele dag liggen ze op of dicht bij me, lopen af en toe eens een rondje, maar zijn nooit langer dan 5 minuten bij me weg. Zelfs als ik even naar de wc moet of onder de douche komen ze op de rand van het bad zitten, om maar niks te missen en om alle gemiste aandacht van de hele week zo goed en efficient mogelijk te kunnen inhalen. Zoals ik al eens eerder schreef is vooral Weazle dol op mijn handen en ligt hij dus meestal bij mijn toetsenbord. Vanmiddag haalde hij steeds uit naar de cursor, en daar door herinnerde ik me ineens de Cat Sitter filmpjes op youtube. Zoals ik al dacht, was het een succes. Hij heeft er 2 gezien (deel 1 heeft wat uitleg aan het begin) en heeft ademloos zitten kijken.

Als ‘ie lief is mag hij misschien morgen, als het vrouwtje braaf aan het wii-en is, nog wel een deeltje kijken :D