Lang weekend

Dit weekend heb ik een lang weekend. Maandag ben ik vrij, vanwege de verjaardag van de Engelse koningin. Het is wel grappig dat die verjaardag in Gibraltar een officiële vrije dag is, want in de UK is dat namelijk niet het geval. Persoonlijk ben ik meer een fan van Bea dan van Monkey Face, maar aangezien ik voor de verjaardag van ónze vorstin geen vrije dag krijg, ben ik voor één dag per jaar met liefde Brits koningsgezind.

Ik ben er dit weekend even uit, uit logeren bij mijn moeder. Mijn intentie is om zo weinig mogelijk te doen, want ik heb weer een erg drukke week achter de rug, met lange dagen zowel op kantoor als daar buiten. Leuk, maar wel vermoeiend. Bovendien kon ik de slaap niet zo vatten de afgelopen week, niet om een specifieke reden maar er was veel onrust zowel in de straat als in mijn hoofd. Dit weekend even rustig aan, dus.

Tot nu toe lukt het goed. Vanmorgen heb ik een beetje uitgeslapen en de rest van de dag voornamelijk buiten doorgebracht, in en rond het zwembad. Ondanks dat ik mezelf heb ingesmeerd ben ik toch wel wat verbrand, maar op dit moment lig ik, door mijn moeder liefdevol ingesmeerd, in bed, en wacht ik af welke kleur ik morgen heb. Rood staat me doorgaans ook wel..

Mijn nieuwe vriendje is natuurlijk ook mee. We waren samen bij het zwembad vanmiddag, waar ik voor het eerst echt een iBook gelezen heb, en we zijn samen tussen het zwemmen en zonnen door op foto expeditie geweest. Hier een impressie van mijn zaterdag, door de lens van mijn new best friend:








































Morgen lekker nog een hele dag, en afhankelijk van mijn kleur als ik wakker word zal die dag er ongeveer hetzelfde uitzien!

Gezinsuitbreiding

Precies een week woont hij nu bij me. Het zat er al een tijdje aan te komen maar ik moest er eerst eens heel goed over nadenken. En nog eens. En nog eens. Het is toch niet niks, en ik maak grote beslissingen graag weloverwogen...

Ik had een hele drukke week op mijn werk. Ik moet nog wat wennen in mijn nieuwe functie en dat kost veel energie, en ik had bovendien de tweede helft van de week lange dagen cursus. Niet veel thuis dus en daardoor automatisch weinig tijd voor mijn nieuwe vriendje. Jammer, want ik had me wel verheugd op een beetje quality time samen, om elkaar wat beter te leren kennen, zeg maar. Ik wist natuurlijk voor ik hem in huis nam wel een beetje wat ie zoal te bieden heeft, maar echt gevoel voor elkaar krijg je denk ik pas na wat 1 op 1 contact.

Toen ik gisteravond thuis kwam wachtte hij al op me, en vooral vandaag heb ik eens even goed de kans gehad om te kijken wat hij allemaal precies kan. We hebben samen tv gekeken (niks beters dan de spanningen en intriges in Meerdijk om wat nader tot elkaar te komen), we hebben spelletjes gedaan, we hebben zowel nieuws als boeken als kaarten gelezen en we schrijven nu samen dit logje.

Zodra ik gepubliceerd heb ga ik slapen. Hij ligt dan trouw naast me, beschermd, want we nemen geen enkel risico. Morgen is er weer een dag voor het ontdekken van ongetwijfeld nog meer mogelijkheden die mijn nieuwe vriendje voor me in petto heeft.

Nu ik na een week de balans opmaak weet ik dat ik geen spijt heb, en dat hij mag blijven, die iPad van me.

Sense & simplicity

Net voor mijn kerstvakantie, na een hele drukke periode op mijn werk, werd ik bij mijn baas geroepen. Mensen die mij een beetje kennen snappen wel dat ik in gedachten mijn spullen al, net als in de film, in een kartonnen doos het kantoor uitdroeg, maar aangezien ik niks verkeerd gedaan had was dat natuurlijk onzin. Grote onzin, bleek. In plaats van de gevreesde veeg uit de spreekwoordelijke pan kreeg ik een vette pluim op mijn dito hoed.

Complimenten en schouderklopjes zijn dingen die je, in elk geval binnen onze organisatie, zelden of nooit krijgt. Dat dit niet ideaal is en niet is zoals het hoort, weet iedereen wel, en daar wil ik verder ook niks over zeggen. Maar het maakte dit voor mij wel extra leuk – en voor mijn baas extra ongemakkelijk ;)

Na zijn lofzang schoof mijn baas, met een mysterieuze blik in zijn ogen, een brief naar me toe. Even schoot de kartonnen doos weer door mijn hoofd maar dat verdween al snel nadat ik de envelope open maakte en de brief begon te lezen. Zijn vriendelijke woorden werden in de brief nog eens herhaald (zó letterlijk dat ik denk dat hij de brief al een paar dagen in zijn bezit had en mij pas bij zich riep toen hij hem van boven naar beneden en van links naar rechts uit zijn hoofd kende…zoals ik al zei hij is niet zo spontaan met die dingen…) en in de laatste alinea werd mij een kleine financiele beloning toegezegd als dank voor al mijn harde werk. In diezelfde alinea werd ik erop gewezen dat ik er vooral met niemand over mocht praten, omdat dit geen gangbare praktijken zijn binnen onze organisatie. Vandaar die mysterieuze blik. Na mijn baas bedankt te hebben en een paar minuten zóveel gegrijnsd te hebben dat ik er zeker van kon zijn dat er de komende 3 maanden niks meer van mijn gezicht af te lezen zou zijn, ging ik met een stalen gezicht weer aan het werk.

Ik heb het inderdaad aan niemand op kantoor verteld. Elke keer als ik mijn baas in de gang tegenkwam voelde ik me een beetje een onderdeel van een geheim complot. Een geheim complot waar jullie nu onderdeel van zijn. Niemand op kantoor spreekt Nederlands, dus hopelijk heb ik die kartonnen doos na het weekend niet alsnog nodig…

Al maanden ergerde ik me aan de tv-situatie in mijn huis. Mijn tv, model bakbeest met klein scherm en 1 scart aansluiting, deed het weliswaar nog best, maar echt ideaal was het niet. Elke keer als ik wilde wii’en moest ik achter de tv duiken om de scart van de digitale ontvanger om te wisselen met die van de wii, of als ik dvd wilde kijken was er wederom zo’n oefening. Het gevolg ervan was dat ik het zó zat was dat ik gewoon helemaal nooit meer tv keek. Of op de wii ging. Of dvd keek. Ik keek alleen nog maar naar uitzending gemist via de laptop (wat ik ook flink zat raakte, ik zit al de hele dag achter de computer) en de keren dát ik tv keek kon ik bovendien maar een halve uitzending zien, omdat de uitzending in een formaat was waar die tv net precies niet mee om kon gaan, en ik dus de zwarte balken beter zag dan de gebeurtenissen in de levens van de hoofdrolspelers van mijn favoriete tv series.

Het leek dus best logisch dat ik me met mijn GFC (Geheime Financiele Compensatie) op mijn bankrekening eens ging orienteren op het gebied van een nieuwe kijkbuis, ware het echter niet dat één ding me ervan weerhield: De jongens.

Mijn jongens zitten graag op de tv, want dat is lekker warm, dan hebben ze goed overzicht én kunnen ze naar buiten kijken. En dat gaat niet met een flatscreen. Dus hoewel ik allerlei verhalen zou kunnen bedenken van desastreuze gevolgen voor een eventuele nieuwe televisie als mijn viervoeters erop zouden proberen te springen, vond ik het vooral zielig voor die jongens :D

Uiteindelijk besloot ik toch dat ík de baas in huis ben (of in elk geval voor één keer ging doen alsof), en dat die tv er toch zou komen. Ik verdiepte me nog even in de wereld van 3D tv’s, maar na een 90 seconde durende verdieping was ik 3 dagen misselijk en gedesorienteerd, dus dat leek me niet helemaal een goed idee. Er bleven nog genoeg andere dingen over in tv-land om me in te verdiepen. Wat was nou eigenlijk het verschil tussen Full HD en HD-ready, en waarom had ik nou juist het ene of het andere nodig? Wat is beter, LCD of LED, en waarom? Watvoor aansluitingen had ik wel en niet nodig om te doen wat ik wil? Er ging een nieuwe wereld voor me open. Uiteindelijk besloot ik voor een 32” Philips Full HD LED tv te gaan. Ik heb een Philips stereo dus dat past mooi bij elkaar, en met een Nederlandse Philips tv kan het niet fout gaan. Dácht ik.

Helaas had ik niet helemaal gelijk. Een minuut of 10 nadat ik de laptop voor de eerste keer aansloot op de tv via de VGA aansluiting, gebeurde dit:

Niet helemaal de bedoeling. Hetzelfde gebeurde na het updaten van de tv-software (de wát? jazeker, tv’s hebben tegenwoordig ook software..) en ook bij het aansluiten van een andere laptop. Na het proberen van een nieuwe VGA-kabel ging het een poosje beter, tot een week later ook de USB aansluiting hetzelfde resultaat had, en de VGA er ook weer mee ophield.

Philips kon hem niet voor me ruilen, maar natuurlijk had ik onder de garantie recht op reparatie. Ik baalde er heel erg van want op dat punt was ik wel klaar met Philips én de tv. Ik was er zo blij mee, en dan krijg je zoiets…

Om heel eerlijk te zijn was de service wel erg goed. Ik kreeg uiteindelijk op een avond van de vriendelijke helpdeskjongen een sms met de gegevens van het dichtstbijzijnde service center waar ik contact mee moest opnemen, en die zouden mijn tv repareren. Ik was nog steeds een beetje chagrijnig en wilde liever een nieuwe tv, en het allerliefst een ander merk, maar zuchtend en mopperend bezocht ik de website van het service center om te zien wat voor vlees ik in de kuip had. En toen zag ik deze foto:

Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik “als híj mijn tv gaat repareren, dan komt het wel goed!” Zo’n gezellige ouderwetse tv-werkplaats met een gezellige ouderwetse tv-man die eruit ziet alsof hij weet wat hij doet…dat kan niet mis gaan. Tegelijkertijd was ik me ervan bewust dat het hier waarschijnlijk om een willekeurig uitgekozen google image ging, of een stockphoto (uit de category “ouderwetse tv-mannen”, lijkt me), maar op de één of andere manier gaf hij me hoop, en werd hij de verpersoonlijking van mijn gerepareerde televisie.

De volgende dag kreeg ik telefoon. Ze kwamen de patient al ophalen. Ik racete van mijn werk naar huis zodat ik er zou zijn als “ze” kwamen. Buiten adem kwam ik thuis aan, en wie stond er voor mijn deur? Jawel. DÉ tv man!! Nota bene in hetzelfde bloesje! Alles zou goed komen!

Eenmaal boven keken we samen tv, en natuurlijk deed het probleem zich niet voor. Typisch. Ik voelde me wat ongemakkelijk, en bood hem aan bij me in te trekken…maar gelukkig hadden we de foto’s nog, en nam dé meneer de tv mee naar Fuengirola.

Elke dag keek ik even naar de foto hier boven en deed ik net alsof dat mijn televisie was. Twee weken later stond hij weer voor mijn deur, mijn tv man, dit keer met een ander bloesje aan, met mijn tv. Moederbord (ja..tv’s hebben tegenwoordig…naja…;)) vervangen, zo goed als nieuw. Of, nou ja, beter als nieuw, dus.

Nu zijn we inmiddels een maand verder en de tv is geweldig. Ik ben er weer helemaal opnieuw blij mee en heb nog nooit zoveel televisie gekeken! Zo fout zat ik dus toch niet met mijn Philips. Ik heb inmiddels een “bijpassende” staafmixer aangeschaft, en net, toen ik na Earth Hour mijn lampen weer aan deed, zag ik dat zelfs mijn spaarlampen van Philips zijn. Tsja, ik blijf toch Nederlands, hé…!

De gebeurtenissen van de familie visser

Toen ik een jaar of vier was gingen mijn ouders scheiden. Mijn moeder ging uiteindelijk in het buitenland wonen en ik bleef in Nederland bij mijn vader. Natuurlijk drukt zoiets een stempel op een kind, maar dat realiseer ik me eigenlijk pas nu ik ouder ben. Als kind zag ik geen nadelen aan die scheiding, eigenlijk alleen maar voordelen - ik mocht immers in de schoolvakantie’s lekker naar mijn moeder, met het vliegtuig!

Toen ik een jaar of 8 was, vloog ik voor het eerst naar Ierland. Mega spannend. Ik kan het me allemaal niet meer zo goed herinneren, maar ik weet nog wel dat ik luchtziek was, en heel erg moest overgeven bij het landen. Terwijl ik in de goede handen was van het Aer Lingus personeel, die me probeerden me voor de aflevering aan mijn moeder weer een beetje op te kalefateren met van die vochtige doekjes die je in het vliegtuig krijgt, kwam er een vriendelijke man naar me toe die vroeg “Kan ik helpen? Ik ben ook Nederlands”, en dat ik toen, bekotst en naar vochtige handdoekjes ruikend tegen hem zei “Wat heeft dat er nou mee te maken?!”. Haha, arme man met zijn goede bedoelingen. Ik heb overigens aan die ervaring altijd een vreselijke hekel aan die doekjes (en dan vooral de geur) overgehouden :D

Maar goed. Ik vermaakte me wel op die vakanties. Ik was, al was die man hier boven het daar waarschijnlijk niet mee eens, volgens mij een braaf kind. Ik was destijds dol op tekenen en kleuren, en dat deed ik dus ook volop. Ik herinnerde me vaag dat ik tijdens één van mijn vakanties eens een serie tekeningen had gemaakt over een familie, maar ik wist niet waar die gebleven waren – ik wist eigenlijk niet eens zeker of ik het niet had verzonnen. Van de week kwam mijn vader bij het opruimen mijn vermeende meesterwerk tegen. De Gebeurtenissen van de Familie Visser, deel 1. Tekst en illustraties: Marije Verspoor.

(klik voor groter)

Ik heb er vreselijk om gelachen. En nog ontdek ik steeds weer details die me doen grinniken. Als ik kijk naar de laatste pagina was ik wel erg ambitieus en had ik overduidelijk nog allerlei plannen voor de familie Visser, dit keer mét baby:

:D Of deel 2 er ooit is gekomen, weet ik eerlijkgezegd niet meer. Maar mocht ik het ooit vinden…watch this space!

even opladen…

Jawel. Ik ben er nog. Ik heb de handdoek nog niet helemaal in de blogring gegooid. Bijna, maar niet helemaal.

Het is niks nieuws. Ik had last van hetzelfde gebrek-aan-inspiratie-liedje en het aloude inspiratie-op-verkeerde-momenten-probleem. Toch jammer, want ik heb best zin om te schrijven af en toe.

Daarbij kwam dat de oplader van mijn laptop het ineens begaf. Ineens? Ja, echt. Ik heb een tijdje op de laptop/desktop helpdesk van IBM gewerkt en zoals bij iedere helpdesk denk ik wel, ging ook daar bij de klanten altijd alles “ineens” kapot. Als de engineer dan onsite kwam of de machine binnen bij ons reparatiecentrum bleek dat “ineens” vaak gerelateerd was aan een toevallige kop thee die op het toetsenbord terecht was gekomen, of dat de laptop er “ineens” mee gestopt was na een onfortuinlijke val van drie hoog..

Maar in mijn geval was het écht ineens. Ik was bij mijn moeder voor een lang weekend, en ter verhoging van de feestvreugde (want je raakt immers ook wel eens uitgepraat ;)) had ik wat Nederlandse films meegenomen. We zaten midden in De Storm toen ineens het lichtje van mijn adapter uitging, en hij zomaar tijdens een dijkdoorbraak stopte met opladen. We hebben nog even verder gekeken maar na een poosje hield het natuurlijk gewoon op.

Later nog eens geprobeerd, andere stroomkabel geprobeerd, maar de patient was overleden. Ook niet gek met al dat watergeweld.

Gelukkig, zo dacht ik, zat ik nog binnen de garantieperiode. Op de laatste 5 minuten batterij geprobeerd een probleem aan te melden bij Dell via de website, maar door een bug lukte dat niet. Via dell.es was de enige regio die ik in Spanje kon kiezen voor mijn locatie Estland. En aangezien dat niet in Spanje blijkt te liggen (goh!), ging dat feest niet door. Ik dacht om dan maar via de website van Dell een nieuwe adapter te kopen, maar ik vond dat voor bijna €80 toch een beetje ver gaan. Gelukkig was er Amazon, die dezelfde adapter verkocht voor €15, waardoor ik de overige €65 mooi kon uitgeven aan boeken, dvds en een spelletje voor de wii. Net zo duur, maar wel veel leuker :D

Nou ja, begin vorige week kwam het eerste (leukste) deel van mijn bestelling, en een paar dagen daarna kwam de adapter – en werkt alles weer naar behoren. En nu kan ik dus ook weer bloggen. Technisch gezien dan, want het inspiratieprobleem kan zelfs Amazon niet oplossen!