Sense & simplicity

Net voor mijn kerstvakantie, na een hele drukke periode op mijn werk, werd ik bij mijn baas geroepen. Mensen die mij een beetje kennen snappen wel dat ik in gedachten mijn spullen al, net als in de film, in een kartonnen doos het kantoor uitdroeg, maar aangezien ik niks verkeerd gedaan had was dat natuurlijk onzin. Grote onzin, bleek. In plaats van de gevreesde veeg uit de spreekwoordelijke pan kreeg ik een vette pluim op mijn dito hoed.

Complimenten en schouderklopjes zijn dingen die je, in elk geval binnen onze organisatie, zelden of nooit krijgt. Dat dit niet ideaal is en niet is zoals het hoort, weet iedereen wel, en daar wil ik verder ook niks over zeggen. Maar het maakte dit voor mij wel extra leuk – en voor mijn baas extra ongemakkelijk ;)

Na zijn lofzang schoof mijn baas, met een mysterieuze blik in zijn ogen, een brief naar me toe. Even schoot de kartonnen doos weer door mijn hoofd maar dat verdween al snel nadat ik de envelope open maakte en de brief begon te lezen. Zijn vriendelijke woorden werden in de brief nog eens herhaald (zó letterlijk dat ik denk dat hij de brief al een paar dagen in zijn bezit had en mij pas bij zich riep toen hij hem van boven naar beneden en van links naar rechts uit zijn hoofd kende…zoals ik al zei hij is niet zo spontaan met die dingen…) en in de laatste alinea werd mij een kleine financiele beloning toegezegd als dank voor al mijn harde werk. In diezelfde alinea werd ik erop gewezen dat ik er vooral met niemand over mocht praten, omdat dit geen gangbare praktijken zijn binnen onze organisatie. Vandaar die mysterieuze blik. Na mijn baas bedankt te hebben en een paar minuten zóveel gegrijnsd te hebben dat ik er zeker van kon zijn dat er de komende 3 maanden niks meer van mijn gezicht af te lezen zou zijn, ging ik met een stalen gezicht weer aan het werk.

Ik heb het inderdaad aan niemand op kantoor verteld. Elke keer als ik mijn baas in de gang tegenkwam voelde ik me een beetje een onderdeel van een geheim complot. Een geheim complot waar jullie nu onderdeel van zijn. Niemand op kantoor spreekt Nederlands, dus hopelijk heb ik die kartonnen doos na het weekend niet alsnog nodig…

Al maanden ergerde ik me aan de tv-situatie in mijn huis. Mijn tv, model bakbeest met klein scherm en 1 scart aansluiting, deed het weliswaar nog best, maar echt ideaal was het niet. Elke keer als ik wilde wii’en moest ik achter de tv duiken om de scart van de digitale ontvanger om te wisselen met die van de wii, of als ik dvd wilde kijken was er wederom zo’n oefening. Het gevolg ervan was dat ik het zó zat was dat ik gewoon helemaal nooit meer tv keek. Of op de wii ging. Of dvd keek. Ik keek alleen nog maar naar uitzending gemist via de laptop (wat ik ook flink zat raakte, ik zit al de hele dag achter de computer) en de keren dát ik tv keek kon ik bovendien maar een halve uitzending zien, omdat de uitzending in een formaat was waar die tv net precies niet mee om kon gaan, en ik dus de zwarte balken beter zag dan de gebeurtenissen in de levens van de hoofdrolspelers van mijn favoriete tv series.

Het leek dus best logisch dat ik me met mijn GFC (Geheime Financiele Compensatie) op mijn bankrekening eens ging orienteren op het gebied van een nieuwe kijkbuis, ware het echter niet dat één ding me ervan weerhield: De jongens.

Mijn jongens zitten graag op de tv, want dat is lekker warm, dan hebben ze goed overzicht én kunnen ze naar buiten kijken. En dat gaat niet met een flatscreen. Dus hoewel ik allerlei verhalen zou kunnen bedenken van desastreuze gevolgen voor een eventuele nieuwe televisie als mijn viervoeters erop zouden proberen te springen, vond ik het vooral zielig voor die jongens :D

Uiteindelijk besloot ik toch dat ík de baas in huis ben (of in elk geval voor één keer ging doen alsof), en dat die tv er toch zou komen. Ik verdiepte me nog even in de wereld van 3D tv’s, maar na een 90 seconde durende verdieping was ik 3 dagen misselijk en gedesorienteerd, dus dat leek me niet helemaal een goed idee. Er bleven nog genoeg andere dingen over in tv-land om me in te verdiepen. Wat was nou eigenlijk het verschil tussen Full HD en HD-ready, en waarom had ik nou juist het ene of het andere nodig? Wat is beter, LCD of LED, en waarom? Watvoor aansluitingen had ik wel en niet nodig om te doen wat ik wil? Er ging een nieuwe wereld voor me open. Uiteindelijk besloot ik voor een 32” Philips Full HD LED tv te gaan. Ik heb een Philips stereo dus dat past mooi bij elkaar, en met een Nederlandse Philips tv kan het niet fout gaan. Dácht ik.

Helaas had ik niet helemaal gelijk. Een minuut of 10 nadat ik de laptop voor de eerste keer aansloot op de tv via de VGA aansluiting, gebeurde dit:

Niet helemaal de bedoeling. Hetzelfde gebeurde na het updaten van de tv-software (de wát? jazeker, tv’s hebben tegenwoordig ook software..) en ook bij het aansluiten van een andere laptop. Na het proberen van een nieuwe VGA-kabel ging het een poosje beter, tot een week later ook de USB aansluiting hetzelfde resultaat had, en de VGA er ook weer mee ophield.

Philips kon hem niet voor me ruilen, maar natuurlijk had ik onder de garantie recht op reparatie. Ik baalde er heel erg van want op dat punt was ik wel klaar met Philips én de tv. Ik was er zo blij mee, en dan krijg je zoiets…

Om heel eerlijk te zijn was de service wel erg goed. Ik kreeg uiteindelijk op een avond van de vriendelijke helpdeskjongen een sms met de gegevens van het dichtstbijzijnde service center waar ik contact mee moest opnemen, en die zouden mijn tv repareren. Ik was nog steeds een beetje chagrijnig en wilde liever een nieuwe tv, en het allerliefst een ander merk, maar zuchtend en mopperend bezocht ik de website van het service center om te zien wat voor vlees ik in de kuip had. En toen zag ik deze foto:

Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik “als híj mijn tv gaat repareren, dan komt het wel goed!” Zo’n gezellige ouderwetse tv-werkplaats met een gezellige ouderwetse tv-man die eruit ziet alsof hij weet wat hij doet…dat kan niet mis gaan. Tegelijkertijd was ik me ervan bewust dat het hier waarschijnlijk om een willekeurig uitgekozen google image ging, of een stockphoto (uit de category “ouderwetse tv-mannen”, lijkt me), maar op de één of andere manier gaf hij me hoop, en werd hij de verpersoonlijking van mijn gerepareerde televisie.

De volgende dag kreeg ik telefoon. Ze kwamen de patient al ophalen. Ik racete van mijn werk naar huis zodat ik er zou zijn als “ze” kwamen. Buiten adem kwam ik thuis aan, en wie stond er voor mijn deur? Jawel. DÉ tv man!! Nota bene in hetzelfde bloesje! Alles zou goed komen!

Eenmaal boven keken we samen tv, en natuurlijk deed het probleem zich niet voor. Typisch. Ik voelde me wat ongemakkelijk, en bood hem aan bij me in te trekken…maar gelukkig hadden we de foto’s nog, en nam dé meneer de tv mee naar Fuengirola.

Elke dag keek ik even naar de foto hier boven en deed ik net alsof dat mijn televisie was. Twee weken later stond hij weer voor mijn deur, mijn tv man, dit keer met een ander bloesje aan, met mijn tv. Moederbord (ja..tv’s hebben tegenwoordig…naja…;)) vervangen, zo goed als nieuw. Of, nou ja, beter als nieuw, dus.

Nu zijn we inmiddels een maand verder en de tv is geweldig. Ik ben er weer helemaal opnieuw blij mee en heb nog nooit zoveel televisie gekeken! Zo fout zat ik dus toch niet met mijn Philips. Ik heb inmiddels een “bijpassende” staafmixer aangeschaft, en net, toen ik na Earth Hour mijn lampen weer aan deed, zag ik dat zelfs mijn spaarlampen van Philips zijn. Tsja, ik blijf toch Nederlands, hé…!