Schimmel

Al een meer dan een week vond er in mijn hoofd een debat plaats over waar ik mijn volgende logje, dit dus, over zou schrijven. Aan de ene kant vond ik het een blij bericht dat mijn beide katten door de dierenarts eindelijk gezond waren verklaard, en wilde ik dát delen. Het was een verademing om niet meer elke paar dagen met de hele bups door de straat te hoeven trekken, het was fijn om gewoon 's avonds na een lange dag op kantoor thuis te komen en thuis te kunnen blijven, en me niet tussen de zieke honden en katten van La Línea en -wat erger was- hun baasjes te hoeven begeven. Maar het allerfijnst vond ik dat mijn jongens zodra ze mij zagen zich niet panisch voor weer een pil, drankje of doktersbezoek onder mijn bed verstopten. De rust leek wedergekeerd en dat was wel zo prettig. Een logje waard, dacht één kant van mij.

De (of moet ik zeggen: een?) andere kant van mij voelde zich, met name vorige week zaterdag, wat triest. Ik vind Sinterklaas altijd zo gezellig en ik miste echt helemaal de sfeer. Ik was hier in mijn eentje thuis zonder ook maar een spoor van chocoladeletter of pepernoot. Beetje jammer. In een noeste poging mezelf te ontsinterklazen, realiseerde ik me ineens wat een oplichter die goedheiligman eigenlijk is, en ik vond dat ik daar best eens een betoog over mocht schrijven. Ik bedoel, als de Sint dan toch in Spanje woont, waarom vind ik dan het hele jaar als hij hier is NOOIT wat in mijn schoen? Lief ben ik echt wel, hoor. Dat deugt toch niet? Die bisschop rammelt aan alle kanten, als je het mij vraagt.

Maar goed. Inmiddels zijn we een week verder en zijn mijn sint-sentimenten niet meer relevant, en mijn katten-euforie helaas ook niet. In het kader van Sinterklaas' terugkeer naar Spanje, en als eerbetoon aan Amerigo, heeft mijn lieve kleine Weazle namelijk een schimmel infectie. Terug naar onze inmiddels vertrouwde dierenarts- en pillenroutine. Gelukkig, ik begon het al te missen!